Argumentum ad personam

Vun Wikipedia
Dialegd: Schbaimarisch

S'argumentum ad personam (ladainisch fa „Agumend, wu uff die Person b'zoche isch“) ischn Deng'gfehla, än logische Fehlschluss, ä Schoinagumend unn a än rhetorische Gniff.

S'argumentum ad personam gehd uffde Philosoph Arthur Schopenhauer in soim Werg, die eristische Dialektik unn isch eng vawond middm Argumentum ad personam. A des Schoiagumend zield uffde Geschna inna Debadd, hodd awwa a kä bissl me irschnd än B'zuch zum aischendlische Thema. Do werren bloß noch die persenlische Aigeschafde vunde Gschbrächsdailnehma og'griffe.[1]

Schema[Schaffe | Om Gwelltegschd schaffe]

Im Geschesadz zum argumentum ad hominem brauchds do kän logische Uffbau unn bschdehd im Exdemfall aus änna efache Belaidischung. De Schopenhauer bringd des als ledschdes Middel innem Schdraidgschbräch:

„Wenn man merkt, daß der Gegner überlegen ist und man Unrecht behalten wird, so werde man persönlich, beleidigend, grob.“

Des,mända isch bliebd, weails efach isch unn jeda mache konn. Im Geschesadz do'd'zu hodd nedd jeda die Fähischkaide fa ä sachlischi Ausainonnasedzung unn a äm Oigschdeje, womma Ureschd hodd, unner mähnd:

„Daraus folgt, daß unter Hundert kaum Einer ist, der wert ist, daß man mit ihm disputiert.“

Schopenhauer mähnd, dassn dialektischer Siesch, alla s'sachlische Widdalesche vunna Mähnung, än SChdraidgeschna waid mehr erbiddad als ä bloßi B'laidischung. De Schopenhauer ämpfiehld des als Gescheschdradegie.

Die allg'moin Form vun dem Druchschluss isch

De x bhaubd P.
De x ischn Lieschna / Grobion / Dummbaidel/ Aff / etc. (guggschd uff Pälza Schimpwärda)
Druchschluss: Alla, deschwesche isch P falsch.

Bischa[Schaffe | Om Gwelltegschd schaffe]

  • Sternberg, R. J., III, H. L. R., & Halpern, D. F. (2007). Critical Thinking in Psychology. Cambridge University Press.
  • A. Schopenhauer, Eristische Dialektik oder Die Kunst Recht zu behalten. 1830/31. (Edition Arthur Hübscher (1966); Haffmans Verlag, Zürich 1983, ISBN 3-251-00016-0) gugschd bai Reclam
  • Charles Leonard Hamblin: Fallacies. Methuen London 1970, ISBN 0-416-14570-1 und ISBN 0-416-70070-5 (Taschenbuch), Neuauflage von 2004 bei Vale Press, ISBN 0-916475-24-7 (Taschenbuch).
  • Maurice A. Finocchiaro: Galileo and the Art of Reasoning. (Boston Studies in the Philosophy of Science, vol. 61.) Dordrecht 1980.
  • Hans. V. Hansen, Robert Pinto, Fallacies: classical and contemporary readings
  • Irving M. Copi, Carl Cohen, Introduction to Logic, 2010, 14. Auflage, Routledge, isbn 978-0205820375, oclc 862726425

Gugschd a uff[Schaffe | Om Gwelltegschd schaffe]

Vawais[Schaffe | Om Gwelltegschd schaffe]

  1.  Arthur Schopenhauer: Die Kunst, Recht zu behalten. tredition, Hamburg 2011, ISBN 978-3-8424-1385-6, S. 95-96.